Wszystkie rozwiązania dla PIES MYŚLIWSKI O MASYWNEJ BUDOWIE I KRÓTKIEJ, PRZYLEGAJĄCEJ SIERŚCI. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek.
Agresywne rasy psów wyszczególnione zostały w Polsce, w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Rozporządzenie wydane zostało na podstawie ustawy o ochronie zwierząt, w której zawarte są przepisy prawne, dotyczące chowu i hodowli psów ras uznawanych za rasy psów mogą być hodowane lub utrzymywane po wydaniu zezwolenia przez: wójta, burmistrza czy prezydenta właściwego ze względu na planowane miejsce prowadzenia hodowli czy utrzymywanie psów. Zezwolenie takie wydawane jest na wniosek osoby zainteresowanej utrzymywaniem lub prowadzeniem hodowli psów „groźnych”.Osoba, która prowadzi hodowlę lub utrzymuje psa rasy uznawanej za agresywną bez wymaganego zezwolenia, podlega karze aresztu lub grzywny za dokonywane być również przepadek decydujący się na czworonoga z agresywnej rasy psów powinien odznaczać się silną osobowością, cierpliwością, stabilnością emocjonalną i być konsekwentnym w tym co czyni. Przy wyborze szczenięcia rasy uznanej za agresywną należy wziąć pod uwagę profesjonalne hodowle, ponieważ prowadzą one właściwą selekcję ras psów, które uznawane są za agresywne obejmuje 11 ras i należą do nich:Amerykański Pit Bull Terrier, który jest czworonogiem średniej wielkości, muskularnym i silnym. Dobrze prowadzony szybko uczy się i jest wyjątkowo posłuszny. Proponowany średnio doświadczonemu miłośnikowi z Majorki czyli Perro de Presa Mallorquin. Rasa ta powstała w XVIII wieku na Majorce ze skrzyżowania buldogów, które przywieźli angielscy marynarze. Pies ten jest spokojny, czujny i wierny oraz bardzo oddany właścicielowi. Charakteryzuje się dużą odpornością i wytrzymałością na ból. Jest wspaniałym stróżem o silnym instynkcie amerykański, pochodzący od buldoga angielskiego, wykorzystywanego do walk. Psy te przybyły do Ameryki wraz z osadnikami. Jest on średniej wielkości czworonogiem o silnej i atletycznej budowie, który charakteryzuje się energicznym temperamentem, ale jednocześnie stabilnym i zrównoważonym. Zwierzę to jest wytrzymałe i odporne na ból. Najlepszym miejscem dla niego jest dom z argentyński, pochodzącego z Argentyny, który jest dużym psem o proporcjonalnej budowie. Odznacza się inteligencją, wiernością, lojalnością i przywiązaniem do człowieka. Agresywny jest w stosunku do zwierząt, nieufny wobec obcych. Potrzebuje dużo miejsca i ruchu. Nie wolno podsycać w nim agresji, ponieważ sprowokowany bywa groźny. Ta rasa psa proponowana jest tylko doświadczonym kanaryjski czyli Perro de Presa Canario. Przodkowie tego czworonoga byli sprowadzeni na Wyspy Kanaryjskie przez hiszpańskich kolonistów i konkwistadorów. Jest to pies trochę dłuższy, niż wyższy oraz mocny i silny. Pies wierny i czujny, należący do jednego pana. Nadaje się do stróżowania i obrony. Zwinnie atakuje, bezgłośnie i skutecznie. Jest odporny na ból, ale źle traktowany może reagować agresją. Polecany doświadczonemu Inu czyli jest to Japan Mastiff, Nippon Mastiff, który jest dużym psem o harmonijnej budowie i potężnym kośćcu. Odznacza się silną i dominującą osobowością. Cechuje go niezwykła odwaga i determinacja. Po odpowiednim przeszkoleniu jest doskonałym czworonogiem stróżującym i towarzyszącym. Niezwykle przywiązany do właściciela. Polecany jest osobie doświadczonej w hodowli którego pochodzenie sięga czasów rzymskich. Jego przodkami były molosy z Persji. Ten duży pies jest mocnej i zwartej budowy o potężnym kośćcu. Nadaje się na stróża, ponieważ szybko reaguje i jest energiczny. Charakteryzuje się wyjątkową siłą i nie toleruje obcych psów. Zdolny jest do długotrwałego wysiłku. Nie nadaje się dla niedoświadczonego miłośnika Dog, należącego do grupy tureckich psów pasterskich. Jest to bardzo duży pies i wysokonożny oraz muskularny o wydłużonej sylwetce. Pies ten jest bardzo odważny, opanowany i samodzielny, posiadający predyspozycje obronne i stróżujące. Niesamowicie przywiązany do swojego właściciela. Nie wykonuje ślepo poleceń, tylko po przemyśleniu. Polecany wyłącznie doświadczonym miłośnikom Karabash, który należy do grupy tureckich psów pasterskich. Ten bardzo duży pies i wysokonożny oraz muskularny posiada wydłużoną sylwetkę. Wyjątkowo przywiązany do swojego pana, o predyspozycjach stróżujących i obronnych. Wykazuje skłonności do dominacji. Tylko nadaje się dla osoby, która jest doświadczonym hodowcą i posiada dom z stróżujący, pochodzącego z dawnego Związku Radzieckiego. Rasa ta powstała w latach 50 XX wieku. Jest to duży pies, rozwinięty muskularnie, o masywnej budowie i trochę wydłużonym korpusie. Jest on typowym psem stróżującym, samodzielnym i odważnym, który odporny jest na warunki atmosferyczne. Polecany właścicielowi z ogrodem i doświadczonemu kaukaski, który wywodzi się od doga tybetańskiego i pochodzący z terenu Gruzji, Azerbejdżanu i Armenii. Ten bardzo duży pies, o mocnej i ciężkiej budowie ciała doskonale nadaje się na stróża. Jest to zwierzak o silnej psychice, bardzo odporny i wytrzymały, często atakujący bez ostrzeżenia. Przy jego hodowli wymagane jest wysokie i mocne ogrodzenie. Polecany tylko doświadczonym miłośnikom przed psami ras uznanych za niebezpieczne wynika najczęściej z małej wiedzy na ich temat. Pochodzący z dobrego źródła i odpowiednio ułożony pies uznawany za „groźnego” może być mniej niebezpieczny od czworonoga, który nie jest zaliczany do psów ras rasy psów powinny być szkolone przez doświadczonych dopuszczalne jest prowadzenie tresury czworonoga w celu zwiększenia jego prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie
\n duży pies obronny o masywnej budowie
„pies myśliwski z grupy wyżłów, duży, biały w ciemne plamy” Zobacz odpowiedź „mastif neapolitański, duży pies o masywnej budowie, szerokiej głowie z pomarszczonym czołe” Zobacz odpowiedź
Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 16:45: Pies obronny NIE MUSI ale POWINIEN być duży. Większe psy łatwiej powalają pozoranta, średnie też się sprawdzają ale porównując np.: Sznaucera Średniego do Rottweilera, to chyba jest oczywiste którego trudniej ''odkleić'' podczas Tak Sznaucery Średnie też uczęszczają na treningi obronne. Odpowiedzi Wyobraź sobie ,że pies obrony to chihuahua, bandyta kopnie i po psie ,z dużym to co innego. kowal982 odpowiedział(a) o 19:37 Nie, jak York zaatakuje bo może niechcący skaleczyć, a wtedy możesz wykrwawić się na śmierć. Canes odpowiedział(a) o 19:46 Jak chcesz psa obronnego, szukaj w prawda, są małe psy, które szczekają, gdy pojawia się kto obcy, ale na tym się kończy, bo włamywacza takiego pimpka się nie przestraszy ;) EKSPERTAll Rekin odpowiedział(a) o 22:51 Zasadniczo tak. Średnie psy też są skuteczne jak nadrabiają ciętością. blocked odpowiedział(a) o 16:49 hahahahaha XDa co z yorkiem,jak ugryzie to sie na śmierć wykrwawiszXD Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Duży pies o silnej budowie, używany w służbie policyjnej . 4. doberman-Duży pies obronny wyhodowany w Niemczech . 5. doberman-Pies . 6. doberman- Pies o DUŻY SZWAJCARSKI PIES PASTERSKI © Źródło: By Steffen Heinz Caronna (Own work) [CC BY ( via Wikimedia Commons Potomek dawnych wiejskich psów, które były wykorzystywane przez przydrożnych handlarzy do ciągnięcia wózków. Często spełniały również rolę psów zaganiających i podwórzowych w gospodarstwach rolników, masarzy i rzeźników. Na wystawie psów w 1908 roku w miejscowości Lagenthal, profesorowi Albertowi Heim zostały pokazane psy określane mianem "krótkowłosych berneńskich psów pasterskich". Profesor Heim uznał te psy za odrębną rasę, którą nazwał dużymi szwajcarskimi psami pasterskimi i przyczynił się do ich popularyzacji. Podczas II wojny światowej duży szwajcarski pies pasterski używany był jako pies meldunkowy i pociągowy ze względu na jego wrodzone do tego predyspozycje. Obecnie psy te zyskują na popularności będąc hodowane jako psy rodzinne. Cierpliwy pies towarzyszący, nadający się również na psa ratowniczego. Wykorzystywany jako stróż i pies pasterski. Duży szwajcarski pies pasterski jest przyjacielskim psem o łagodnym charakterze. Zawsze skory do zabawy, ale i zrównoważony. Wobec dzieci delikatny. Nie jest bojaźliwy. FILA BRASILEIRO Źródło: autor: FBC, licencja: CC0 Public Domain Rasa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w Brazylii do tropienia zwierzyny i pilnowania stad. Nie ma pewności co do pochodzenia rasy. Do jej powstania najprawdopodobniej przyczyniło się kilka ras europejskich, wśród których wymienia się: doga niemieckiego, bloodhounda, mastifa angielskiego, buldoga angielskiego, mastifa neapolitańskiego, niekiedy również charty. Do Europy rasa została przywieziona przez konkwistadorów hiszpańskich i portugalskich. W przeszłości fila brasileiro służył jako pies stróżujący na plantacjach, zaganiający bydło i łapiący zbiegłych niewolników. Budowa psa mocna, choć często zróżnicowana. File mogą być typu dogowatego (wysokie, szczupłe) lub mastifowatego (bardziej przysadziste, tęższe). U tej rasy występuje silnie rozbudowany fałd skórny w okolicach podgardla. Fila odznacza się silnym, dominującym charakterem, dlatego poleca się go osobom, które mają już doświadczenie w prowadzeniu psów. File nie tolerują obcych na swoim terenie, są w stanie bronić swoich właścicieli i rzeczy do nich należących za cenę własnego życia. W przypadku zagrożenia, fila nie cofnie się, jeśli poweźmie decyzję o obronie. Temperament psa tej rasy zmienia się drastycznie poza jego terenem – staje się bardziej spokojny i bierny. Wobec najbliższych jest czuły, potrafi opiekować się dziećmi i wykazywać cierpliwość wobec nich. GULL DONG © Źródło: Gull Dong (Bully Gull Terr, buldog pakistański) pochodzi z Pakistanu. Został wyhodowany jako krzyżówka dwu ras: Gull Terr i Bully Kutta. Po pierwszym odziedziczył szybkość i zwinność, po drugim wielkość i siłę. Jest bardzo popularny w swoim kraju, poza nim prawie nieznany. Buldog pakistański jest bardzo dużym i silnym psem. Wzrost psów waha się od 88 do 106 cm, a waga od 40 do 63 kg. Jest mocno umięśniony, ma głęboką klatkę piersiową i masywną czaszkę. Jego sierść jest krótka i gładka o zróżnicowanym umaszczeniu - może być białe, czarne, szare lub pręgowane. Uchodzi za rasę szczególnie agresywną i trudną do opanowania, ale zarazem jest psem bardzo wiernym i kochającym. Ma skłonności do dominacji i dlatego wymaga doświadczonego właściciela, rozumiejącego jego zachowanie. W nieodpowiednich rękach będzie trudny do kontrolowania i groźny. Wobec swojej rodziny jest bardzo lojalny i będzie jej bronił, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Wobec obcych osób jest nieufny i podejrzliwy, wobec innych psów agresywny. Jest bardzo czujny i zaskakująco zwinny. Jest też inteligentny i pojętny. Słynie ze swoich umiejętności w polowaniach na niedźwiedzie - już jeden dorosły pies stanowi poważne wyzwanie dla tego drapieżnika. Gull Dong jest dobrym psem pracującym, poważnie traktującym swoje zadania. Jest psem terytorialnym, doskonałym, niezwykle lojalnym, stróżem i obrońcą. Jest używany do polowań, niestety, jest też wykorzystywany w walkach psów. Nie nadaje się do życia w mieście, dobrze czuje się w gospodarstwie lub w lesie, gdzie ma zapewnione zajęcie, ruch i przestrzeń. Szkolenie i socjalizacja tego buldoga powinny rozpocząć się jak najwcześniej. Zdecydowanie należy zwalczać tendencje agresywne. Dzięki dobremu szkoleniu i odpowiednim ćwiczeniom wyrośnie na spokojnego, posłusznego psa. HOVAWART © Źródło: By Maredinverno (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Rasa wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku. Współcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej. Hovawart jest średnio dużym, mocnym psem. Psy osiągają wzrost 63 - 70 cm (suki 58–65) i wagę ok. 45 kg (suki ok. 38). Występuje w trzech odmianach kolorystycznych : czarnej podpalanej, czarnej i blond (złota, płowa). Hovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są im pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi. JUŻAK © Źródło: By user:Przykuta (user: Przykuta) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Owczarek południoworosyjski jużak należy do psów pasterskich i zaganiających. Na temat pochodzenia rasy istnieją różne teorie, niemniej jego ojczyzną jest z pewnością Półwysep Krymski. Pierwsza hodowla jużaków powstała prawdopodobnie w 1828 roku, na wystawach zaczęły się pojawiać od roku 1900. W czasie rewolucji rasa została niemal całkowicie wyniszczona (m. in. - wg. znanych zapisków - w Askanii wystrzelano wszystkie dorosłe psy). Podjęto próby odtworzenia rasy, ale II wojna światowa znowu spowodowała niemal doszczętne wybicie jużaków. Wiele lat trwało odbudowywanie rasy, które ostatecznie zakończyło się powodzeniem i dziś owczarek południoworosyjski jest popularny w Rosji i znany poza jej granicami. Jużak od niepamiętnych czasów zajmował się pilnowaniem stad na Morzem Czarnym, ale też był hodowany przez wojsko wykorzystujące go do ochrony położonych na odludziu obiektów. Jest to pies wyjatkowej urody, duży, solidnie zbudowany, mający mocne kości i dobrze rozwinięte mięśnie. Wyróżnia go sierść, która dorasta nawet do 15 cm długości, jest gruba i gęsta o twardym włosie. Umaszczenie zwykle białe, ale może być też słomkowe lub szare. Misiowaty wygląd jużaka jest mylący. Ten pies zupełnie nie nadaje się na przytulankę, psa do towarzystwa, czy opiekuna dzieci, dla których może być bardzo niebezpieczny. Jest urodzonym niezależnym stróżem gotowym bez ostrzeżenia zaatakować każdego, kto naruszy jego teren. Cechują go: wielka siła fizyczna, odwaga, nieustanna czujność, gotowość do obrony, samodzielność i nieprzekupność. Z drugiej strony jest niezwykle oddany swojemu opiekunowi i ma opinię psa o wielkim sercu. Wymaga wyjątkowego opiekuna - doświadczonego, stanowczego i konsekwentnego. Ogromnym błędem jest użycie wobec jużaka przemocy - jest bardzo pamiętliwy i w konsekwencji następnym razem może odpowiedzieć agresją. Oprócz starannego wychowania jużak wymaga przestrzeni, najlepiej dużego ogrodzonego terenu, solidnych spacerów i systematycznej pielęgnacji długiej sierści. KANGAL © Źródło: uploaded by Abuk SABUK, licencja: [CC-BY-SA Deed] Należy do tureckich psów pasterskich. Kangal to pies duży i silny, wysoki, mocno zbudowany, o szerokiej, masywnej głowie i gęstej sierści z podszerstkiem. Pomimo swojej wielkości, a także dużej masy, potrafi być niesamowicie szybki i zwrotny. Jest odważny, opanowany, zrównoważony, nie jest agresywny. Z natury niezależny, niezwykle inteligentny i dający się układać. Dumny i pewny siebie, bardzo przywiązany do właściciela i rodziny, ale nieufny wobec obcych. Stróżowanie ma we krwi. Będzie doskonale strzegł swojej rodziny, innych domowych zwierząt i dobytku. Wymaga jednak przestrzeni - nie nadaje sie do mieszkania w bloku. Nie jest wymagający, doskonale znosi każde warunki atmosferyczne. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI), nie uznaje rasy kangal, uznając kangala za odmianę rasy anatolian. KARAKACHAN © Źródło: By (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Karakachan (owczarek bułgarski) jest górskim psem pasterskim pochodzącym z Bułgarii. Rasa mało znana - poza Bułgarią, na terenach Kaukazu i Rosji. Standard rasy został opisany w 1991 r., a w roku 2005 Komisja dla Ras Zwierząt w Ministerstwie Środowiska Bułgarii oficjalnie zatwierdziła rasę. To jedna z najstarszych europejskich ras. Typowy molos stworzony do pilnowania stad i dobytku, nie zawaha się przed walką z wilkiem czy niedźwiedziem, będzie bronił swojego opiekuna i jego rodzinę przed każdym niebezpieczeństwem. Jego odwaga i duma w połączeniu z niezwykłą lojalnością czynią z tego psa nieocenionego przyjaciela i pomocnika. Jest duży i silnie zbudowany. Psy osiagają wzrost 63 - 75 cm i wagę 40 - 55 kg, suki są mniejsze. Występuje w dwóch odmianach - długowłosej i krótkowłosej. Umaszczenie dwu- lub trójkolorowe w łaty. Pożądane czarne łaty na białym lub duże białe łaty na ciemnym tle. Szczeka mocnym głębokim głosem. Karakachan jest dumny, dominujący, nieufny wobec obcych. Jest to pies odważny i inteligentny o zrównoważonym, ale trudnym i niezależnym charakterze. Gdy w 2010 roku przebywał z wizytą w Bułgarii prezydent Rosji Władimir Putin, bułgarski premier Boiko Borysow podarował mu psa rasy Karakachan, który otrzymał imię Buffy. KARS TURKISH SHEPHERD © Źródło: Kars Turkish Shepherd (Kars Shepherd, Kars Kopegi, owczarek karski) to jedna z ras tureckich. Jest hodowany w północnej Anatolii, głównie w prowincji Kars. Ma długą, liczącą conajmniej 600 lat historię. Jest ogromnym psem, z wyglądu bardzo przypomina owczarka kaukaskiego. Ma dość długą szatę, co pozwala mu dobrze znosić nawet ciężkie zimy, ale spotykane są też psy o krótszej sierści. Długie włosy na szyi i karku tworzą bujną grzywę. Występuje w różnym umaszczeniu: od czarnego, poprzez brązowy, szary, czarno-brązowy do łaciatego, białego z szarymi łatami i białego. Owczarek karski uznawany jest za psa agresywnego. Jest bardzo silny i odważny. Mówi się, że grupa tych owczarków potrafi zabić nawet dużego niedźwiedzia. Jest psem terytorialnym, wytrzymałym i czujnym, co czyni go doskonałym stróżem. Ma tendencję do przywiązywania się do jednej osoby, której jest bardzo oddany. Wobec innych w jej otoczeniu może być nieprzyjazny, a w stosunku do obcych zachowuje się ostrożnie lub wręcz wrogo. Nie powinien być pozostawiany sam z małymi dziećmi. Kars Shepherd zdecydowanie nie jest psem dla każdego. Potrzebuje opiekuna z silnym charakterem i osobowością lidera, zdolnego narzucić swoje przywództwo. Dla doświadczonego właściciela, odpowiednio uspołeczniony i wychowany, będzie wspaniałym towarzyszem. Najlepiej nadaje się do środowiska wiejskiego. Ze względu na swoje cechy jest doskonałym psem do pilnowania zarówno stad, jak i gospodarstwa. Jest wysoko ceniony we wschodniej Turcji, gdzie wykorzystywany jest przez pasterzy do pilnowania stad. Zdarza się, że uczestniczy w walkach psów. KING SHEPHERD © Źródło: By Lsdhart (Own work) [Public domain], via Wikimedia Commons King Shepherd bardzo podobny do owczarka niemieckiego jest jednak znacznie od niego większy. Pies waży od 41 do 68 kg i osiąga wzrost 74 - 81 cm. Suki są mniejsze. Jest to jeszcze jedna ze znanych amerykańskich ras wyhodowanych w drodze krzyżowania, tym razem owczarka niemieckiego, alaskan malamuta i wielkiego psa pirenejskiego. Oficjalny klub rasy powstał w 1995 roku. Sylwetka tego psa jest wydłużona, zarazem mocna i muskularna. Głowa pozostaje w dobrej proporcji do ciała, uszy stojące średniej wielkości, oczy brązowe. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, łapy mocne, ogon gęsto owłosiony opuszczony, podnoszony w ruchu. Umaszczenie może być różne, podobnie jak u owczarków niemieckich, podobnie też wystepują dwie odmiany - krótkowłosa i długowłosa. King Shepherd jest pewny siebie, zrównoważony, niezwykle inteligentny i pojętny - łatwo ulega szkoleniu. Wobec swojego opiekuna jest wierny i chętnie wykonuje jego polecenia. Jest pełen siły i wigoru. Posłuszny, przyjazny wobec obcych, dzieci i innych zwierząt. Jest miłym psem i świetnym kompanem. King Shepherd jest psem pracującym, nadającym się do różnych zadań. Jest dobrym pasterzem, psem stróżującym i obronnym. Jest doskonałym opiekunem i wspaniałym towarzyszem KOMONDOR © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Pies pasterski pochodzący z Węgier. Nazwa Komondor jest nazwą stosowaną w literaturze od 1544 roku, gdzie o psie tym wspomina się jako stróżu stad bydła. W roku 1910 rozpoczęła się udokumentowana, selektywna hodowla tej rasy na Węgrzech. Piętnaście lat później FCI uznało rasę, nadając jej wzorzec o numerze 53. Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest szata. Sierść poskręcana jest w sfilcowane sznurki przypominające dredy. Tego typu szata była dla przodków komondora doskonałą izolacją zarówno przed skwarem, jak i przed niskimi temperaturami. Komondor posiada dość trudny charakter ( skłonności do dominacji i niski stopień posłuszeństwa przy braku odpowiedniego szkolenia), w związku z czym może być prowadzony tylko przez osoby z doświadczeniem. Jako pies pierwotnie strzegący stad, jest nieufny i ostry w stosunku do obcych, lecz nie bezpodstawnie agresywny. Psów tej rasy nie czesze się wcale, jedynie rozdziela "dredy" do samej skóry. Okres tworzenia się dredów to ósmy - dziewiąty miesiąc życia psa; wówczas należy pomóc w formowaniu się poszczególnych sznurów sierści (zwykle robi się to na grzbiecie i zadzie psa, na pozostałych partiach ciała dredy powstają same). Psy kąpie się niezmiernie rzadko, bo wysuszenie psa jest bardzo kłopotliwe, a sierści nie można zostawić do samoistnego wyschnięcia. Trwałoby to kilka dni i groziło powstaniem odparzeń. Właściwie kąpie się jedynie partiami (okolice pyska, łapy, tył). Rasa należy do bardzo starych, a więc i odpornych na wszelkie warunki; specyficzny rodzaj sierści stwarza ochronę zarówno zimą przed mrozem, jak i upałami latem. Dzięki niewielkiej popularności rasa nie została "zepsuta" przez pseudohodowlane działania człowieka, więc w zasadzie nie ma problemów zdrowotnych (poza typowymi dla ras olbrzymich - może pojawić się dysplazja stawów biodrowych). KUMAON MASTIFF © Źródło: Kumaon Mastiff (Cypro Kukur) to bardzo rzadka rasa nawet w swojej ojczyźnie, czyli na wzgórzach Kumaon w Indiach. Szacuje się, że żyje ich tam ok. 150 - 200 sztuk. Możliwe, że większa liczba jest utrzymywana w Europie, zwłaszcza we Włoszech i Finlandii, dokąd zostały sprowadzone pod koniec XIX-go wieku. Pochodzenie rasy nie jest jasne - istnieje teoria, że pochodzi z Cypru (stąd jej druga nazwa), ale nie ma dowodów, które by to potwierdzały. Wg. przekazów ludowych Kumaon Mastiff przybył do Indii wraz z wojskiem Aleksandra Wielkiego ok. 300 lat Pomimo groźby wymarcia, rasa nie uzyskała oficjalnego uznania. Jest to duży pies (średnio 71 cm wzrostu) raczej smukły, dobrze umięśniony, o mocnym kośćcu. Ma potężną głowę i silny kark. Jego szata jest krótka i miękka. Umaszczenie pręgowane w odcieniach przechodzących od ciemnych do jasnych, możliwe białe znaczenia. Kumaon Mastiff uchodzi za psa wyjątkowo ostrego i agresywnego. Jest wojowniczy, niezależny i terytorialny. Agresywny wobec innych psów. Będzie bardzo dobrym stróżem, który nie wpuści na pilnowany teren żadnych intruzów. Może to być odpowiedni pies dla właściciela, który chce mieć zwierzę unikalnej rasy o pierwotnych, prymitywnych cechach. Jednak trzeba pamiętać, że Kumaon Mastiff wymaga bardzo doświadczonego tresera, bo tylko taki potrafi zapanować nad jego zawziętością. Szkolenie i socjalizację zacząć trzeba w najwcześniejszym okresie ucząc go życia w środowisku domowym, właściwych relacji w stosunkach z ludźmi i innymi zwierzętami. Prawidłowo uspołeczniony, oswojony i dobrze wyszkolony podobno jest psem łagodnym i delikatnym, wiernym towarzyszem i obrońcą swojego pana. Nigdy nie wolno jednak zapominać, że ten pies ma w sobie dzikość i instynktowne skłonności do agresji. KUVASZ © Źródło: By Erdelyi kopo (self made (Erdelyi kopo)) [Public domain], via Wikimedia Commons Rasa ta jest bardzo stara i prawdopodobnie przybyła na tereny Węgier w XIII wieku wraz z Kumanami. Istnieją jednak przypuszczenia, iż dzisiejszy kuvasz jest potomkiem psów cywilizacji Sumerów. Hodowla tej rasy rozpoczęła się z wiekiem XX, przeżyła załamanie świetności w trakcie drugiej wojny światowej po to, aby odzyskać ciągłość rasy dopiero po niej. Jest to duży, mocny pies pasterski o silnych mięśniach. Typowy kuvasz powinien mieć ciemnobrązowe oczy, trójkątne uszy, umięśnioną szyję i głęboką klatkę piersiową. Kuvasz porusza się eleganckim, zwartym krokiem. Jego ogon jest dość nisko osadzony, a końcówka zakręcona ku górze. Sierść kuvasza może być prosta lub falista, choć często zdarza się połączenie tych dwóch typów na jednym osobniku. Włos jest gęsty i niezbyt odstający. Najbardziej poprawną maścią jest czysta biel, ale dopuszczalna jest barwa kości słoniowej. W przeszłości psy te były wykorzystywane do pilnowania stad bydła, a może nawet i koni przed drapieżnikami. Były także używane do polowań na dziki, gdzie kierowały się swym doskonałym węchem. Dzisiaj kuvasze to dobre psy rodzinne i stróżujące. Kuvasze, jak wszystkie psy pasterskie, są odważne i inteligentne. Dobrze wychowane są lojalne i wierne, ale źle prowadzone mają skłonności do dominowania swych właścicieli. Kuvasz z dystansem i nieufnością podchodzi do obcych. LANDSEER © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Geneza tej rasy sięga XVIII wieku, kiedy to rybacy baskijscy i portugalscy przywozili swoje psy na Nową Fundlandię. Z mieszania się tych psów z miejscowymi rasami powstała nieistniejąca współcześnie rasa o nazwie "St. John's dog", prawdopodobnie bezpośredni przodek nowofundlanda i landseera. Do Europy landseery zostały przywiezione przez rybaków z Francji i Anglii. Rasa została spopularyzowana przez Anglików, którzy ustanowili wzorzec rasy i u których rasa cieszyła się dużym uznaniem za wierność i ciętość. Popularności dodał jej Sir Edwin Landseer, który malował portrety landseerów. Zalety landseerów – zwłaszcza ich skłonność do obrony słabszych, głównie dzieci – były opisywane przez wielu poetów, przez lorda Byrona. Landseer sprawia wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Jest wyższy i lżejszy niż nowofundland. Umaszczenie to wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie; szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon powinny być białe; głowa czarna; wysoce pożądane w hodowli są białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką. Landseery są wodołazami, wybitnymi pływakami – cechuje je pasja do wody. Początkowo pomagały rybakom, pełniły też rolę psa-towarzysza. Współcześnie są wykorzystywane głównie w ratownictwie wodnym (uratowały wielu ludzi od utonięcia), także jako pies stróżujący i towarzyszący. LEONBERGER © Źródło: By Kurre92 (Own work) [CC BY-SA ( via Wikimedia Commons Nazwa rasy związana jest z niemieckim miastem Leonberg (Lwia Góra). Istnieją dwie teorie wyjaśniające powstanie tej rasy. Pierwsza głosi, iż leonbergery mogą być bezpośrednimi potomkami dogów tybetańskich, które występowały na terenie Alp już w średniowieczu, co miałyby potwierdzać dokumenty, które mówią, że niemiecka rodzina Metternichów w pierwszej połowie XVII wieku posiadała psy podobne do leonbergerów. W Niemczech jednak prym wiedzie druga teoria mówiąca, że radny Heinrich Essig, chcąc rozsławić Lwią Górę na świecie, planował wyhodować psa podobnego wyglądem do lwa, którego wizerunek widnieje w herbie na ratuszu Leonbergu. W latach 30. XIX wieku Essig skrzyżował czarno-białą nowofundlandkę z długowłosym bernardynem. Wiele lat prowadzić miał hodowlę w oparciu o te dwie rasy, następnie dodał krwi pirenejskiego psa górskiego i być może kuvasza. W rezultacie otrzymał protoplastów dzisiejszych leonbergerów. Większość populacji zginęła jednak podczas długotrwałych wojen, zwłaszcza w czasie II wojny światowej. W 2. połowie XX wieku rasę odbudowano w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz w Ameryce Północnej. Jest to bardzo duży pies o mocarnym grzbiecie, z głęboką, owalną klatką piersiową oraz mocnymi, muskularnymi kończynami. Włosie na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy charakterystyczną grzywę. Umaszczenie lwie żółte, rude, rudobrązowe, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami. Zawsze wymagana czarna maska. Pierwotnie pies do obrony, pilnowania dobytku, pies pasterski i do towarzystwa. Dziś jest jednak ceniony głównie jako przyjaciel rodziny i dobry stróż. Znakomicie sprawdza się w pracy węchowej, z powodzeniem pełni funkcję psa ratowniczego i lawinowego. Charakteryzuje się odwagą, inteligencją, towarzyskością, spokojem, jednak bywa leniwy lub ociężały. Dla najbliższych członków rodziny wybitny towarzysz zabaw na świeżym powietrzu. Źle znosi samotność. Jest psem o wysokim stopniu posłuszeństwa, bez skłonności do agresji. Ze względu na wielkość psa ważna jest socjalizacja szczeniąt ze zwierzętami i ludźmi, oraz przynajmniej podstawowe szkolenie. MASTIF ANGIELSKI © Źródło: autor: Jeffrey Beall, licencja: [CC-BY-SA Deed] Jest jednym z największych psów świata. Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu. Podczas okupacji Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w koloseach, gdzie walczyły z lwami, tygrysami i bykami. W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia, a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później ich popularność zmalała. Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, ale po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA. Budowa mastifa jest mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie - "Aicama Zorba of La Susa" z Londynu jest uważany za największego psa świata - w 1989 r. osiągnął 155 kg masy ciała. Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej potężnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać zachowanie agresywne. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić. MASTIF HISZPAŃSKI © Źródło: licencja: [CC-BY-SA Deed] Uznawany jest za jednego z największych i najbardziej śliniących się psów na świecie. Jego pochodzenie nie jest znane. Prawdopodobnie rasa wywodzi się od psów przywiezionych do Hiszpanii przez Fenicjan i Greków ok. 2000 lat temu. Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany, sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się go także jako psa w służbie wojskowej. Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy. Te fajne czworonogi posiadają instynkt obronny, dzięki czemu sprawdzą się jako stróżujące, psie giganty. Top 8 – tosa, wielkich rozmiarów przedstawiciel ras krótkowłosych. Opis rasy tosa należy rozpocząć od ich pochodzenia. Tosa to pies pochodzący z Japonii, który był niegdyś wykorzystywany do walk.
Jużak to bardzo silny, żywiołowy, ale zrównoważony pies, który ma doskonale wykształcony instynkt obronny. Nie jest popularny, ponieważ mówi się, że rasa jest agresywna – nie ma to wiele wspólnego z prawdą. Trzeba pamiętać o tym, że zachowanie psa w dużej mierze zależy od tego, jak został on wychowany i czy właściciele poświęcają mu wystarczająco dużo czasu. Sprawdź, jaki charakter ma tej rosyjski pies pasterski. Podstawowe informacje Wyglądwzrost – od 65 cm, waga – od 40 kgUmaszczeniezwykle białe, dopuszczalne są lekko szare i żółte odcienieCharaktersilny psychicznie, pewny siebie i bardzo odważnyDługość życia15 lat Jakie cechy wyglądu są charakterystyczne dla owczarka południoworosyjskiego nazywanego też jużakiem? Przede wszystkim jest to duży pies o masywnej budowie ciała. Ma bardzo dobrze rozwinięte mięśnie. Jego wysokość w kłębie to minimum 65 cm, a waga wynosi przynajmniej 40 kg. Sierść ma nawet do 15 cm długości, dodatkowo jest bardzo gęsta i dosyć twarda. Dzięki niej pies taki jak jużak odnajdzie się w każdych warunkach. Ma zwykle białe umaszczenie, choć dopuszczalne są lekko szare i żółte odcienie. Według wielu źródeł przodkami tej rasy są mastif tybetański lub owczarek kataloński. Hodowcy mieli na celu stworzenie masywnego psa, który miał strzec owiec przed czyhającym niebezpieczeństwem i drapieżnikami. Rosyjski pies pasterski – charakter Rosyjski pies pasterski jest silny psychicznie, pewny siebie i bardzo odważny. Nie jest to pies agresywny, jeśli ma się do niego odpowiednie podejście i nie używa się przymusu. W innym przypadku może od razu rzucić się do ataku, oczywiście nie po to, aby specjalnie zrobić komuś krzywdę, tylko po to, aby się bronić. Zdecydowanie można powiedzieć, że ma swój charakter i nie da się go łatwo podporządkować. Już od pierwszych dni w domu trzeba rozpocząć szkolenie i socjalizację pupila. Musisz jednak wiedzieć, że psa takiego jak jużak można poskromić jedynie wtedy, gdy będzie on do ciebie przywiązany i będzie w stanie ci zaufać. To właśnie zaufanie jest kluczem do posłuszeństwa. Możesz mieć pewność, że rosyjski pies pasterski nie będzie agresywny i nie będzie się buntował, jeśli między nim a właścicielem utworzy się więź. Jak ją stworzyć? Przede wszystkim musisz poświęcić pupilowi czas, bawić się z nim i go szkolić. To właśnie pokazywanie mu świata i zapoznanie go z innymi ludźmi i zwierzętami pozwoli zbudować między wami zaufanie. Owczarek południoworosyjski jużak to bardzo inteligentny pies, który potrafi świetnie współpracować z opiekunem. Ty musisz być jedynie konsekwentny w swoich działaniach, a z pewnością bardzo szybko zauważysz efekty szkolenia. Jużak wbrew pozorom jest psem bardzo przyjaznym w stosunku do swoich domowników. Dobrze żyje także z dziećmi. Jużak – pies i jego zdrowie Czy rosyjski pies pasterski często choruje? Czy jest obciążony jakimiś chorobami genetycznymi? Jakie schorzenia występują u niego najczęściej? Jużak to bardzo wytrzymały, silny i zdrowy pies. Oczywiście, jak każdy zwierzak, może borykać się z pewnymi chorobami, jednak jest to rzadkością. Pamiętaj, że wybierając legalne i stale kontrolowane hodowle możesz mieć pewność, że otrzymasz zdrowego psa. To też większe prawdopodobieństwo braku problemów zdrowotnych w przyszłości. Dobry hodowca dba o to, aby jego zwierzaki były zdrowe i nie dopuszcza do powielania wadliwych genów. Owczarek południoworosyjski – pielęgnacja Z racji tego, że owczarek południoworosyjski ma dosyć długą sierść, zdecydowanie wymaga regularnego szczotkowania. W innym przypadku może powstać wiele kołtunów, a to bez wątpienia spory problem zarówno dla pupila, jak i właściciela. Pies tej rasy wymaga oczywiście także innych podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czyszczenie uszu, oczu, zębów, czy obcinanie pazurów. Jednak można powiedzieć, że pielęgnacja jużaka nie jest skomplikowana i nie zabiera dużo czasu, w przeciwieństwie do szkolenia tego czworonoga. Owczarek południoworosyjski – hodowla Jużak to pies, który nie ma problemu z samotnością. Gdy zostaje sam, jest gotów pilnować danego miejsca przed wszelkimi intruzami. Z tego powodu podstawą jest odpowiednie szkolenie psa, które wymaga od właściciela dużo cierpliwości, opanowania i wytrwałości. Nie da się ukryć, że psy tej rasy nie nadają się do życia w mieszkaniu. Muszą mieć dużą przestrzeń i możliwość ruchu. Owczarek południoworosyjski jużak nie jest bardzo popularny w Polsce, jednak czasami można go gdzieś spotkać. Jeśli chcesz, aby to właśnie on dołączył do twojej rodziny, koniecznie wybierz sprawdzoną i legalną hodowlę, aby mieć pewność, w jakich warunkach przyszedł na świat twój pies. Legalne hodowle przestrzegają wszystkich zaleceń, a ty możesz być pewny, że pies będzie zdrowy i bez wad genetycznych. Jużak – cena szczeniaka Zastanawiasz się pewnie jaka jest cena jużaka. Oczywiście wszystko zależy od danej hodowli, płci i wieku szczeniaka, a także pochodzenia rodziców. Cena waha się od 3000 do 5000 zł. Oczywiście, to tylko poglądowy przedział cenowy. Z pewnością znajdziesz hodowle, które żądają znacznie więcej za szczeniaka, a także takie, w których cena jest niższa. Pamiętaj jednak, aby nie oszczędzać na zakupie psa. Owczarek południoworosyjski – historia rasy Owczarek południoworosyjski nie jest w Europie bardzo popularną rasą. Nie można jednoznacznie wskazać, od jakich ras pochodzi. Wiadomo jednak że jego ojczyzną jest Półwysep Krymski. Jużak początkowo był wykorzystywany jedynie do ochrony owiec. Celem hodowców było przede wszystkim uzyskanie silnych i odpornych psów. Ich umaszczenie miało być jasne, dzięki czemu łatwo było je zauważyć w nocy. Rosyjski pies pasterski – dla kogo? Owczarek południoworosyjski to pies nie dla każdego. Nie wystarczy tylko go kochać. To wymagający zwierzak, który musi mieć właściciela pewnego siebie, stanowczego i bardzo odpowiedzialnego, który znajdzie czas na szkolenie psa. W procesie szkolenia ważne są takie cechy jak cierpliwość i opanowanie. To trudny do wychowania pies, trzeba mieć do niego odpowiednie podejście. Owczarek południoworosyjski jużak może przebywać w rodzinie, w której są dzieci. Jeśli jest dobrze wychowany i szkolony, nie będzie agresywny w stosunku do domowników. Psy tej rasy nie nadają się do tego, aby mieszkać w mieszkaniu w bloku – muszą mieć przestrzeń do stróżowania. Owczarek południoworosyjski – ciekawostki o rasie Zdarzają się przypadki, gdy szczeniaczki rodzą się szare i dopiero przy pierwszym linieniu stają się białe. Może być to małym zaskoczeniem, jednak jest normalne. Warto przypomnieć, że docelowo dorosły owczarek południoworosyjski może być tylko pies pasterski z pewnością może być świetnym przyjacielem człowieka, jeśli zostanie odpowiednio wyszkolony. To bardzo dobry pies stróżujący, którego wychowanie wymaga jednak sporo uwagi i czasu. W rezultacie będzie idealnym towarzyszem dla całej rodziny.
Bouvier des Flandres dawniej używane były do pędzenia bydła i ciągnięcia wózków z mlekiem, obecnie jest to pies obronny i stróżujący. Zdrowie i pielęgnacja. Pielęgnacja wymaga konsekwencji, pies powinien być czesany oraz trymowany w zależności od potrzeby. Jeżeli pies jest wystawiany wymagany jest włos odpowiedniej długości.
Owczarek belgijski malinois jest średniej wielkości, krótkowłosym psem o masywnej budowie. Często jest mylony z owczarkiem niemieckim, ale jest wyższy, szczuplejszy, ma mniejszą głowę a jego ruchy są bardziej dynamiczne. Umaszczenie ma płowe, rude lub szare ze śladami czarnego nalotu na końcach włosów. Ogon ma zwykle ciemniejszy kolor lub czarną końcówkę, pysk i uszy są najczęściej czarne. Dorosły pies ma 61-66 cm wzrostu, a suka 56-61 cm. Waży między 27,5-28,5 kg. PochodzenieOwczarek belgijski występuje w czterech odmianach: laekenois, tervueren, groenendael imalinois, których nazwy pochodzą od regionów Belgii w których zostały wyhodowane. Te pracowite psy były znane już w średniowieczu. W 1890 roku profesor belgijskiej Wyższej Szkoły Weterynaryjnej ustalił standardy dla wszystkich odmian owczarka belgijskiego. Psy były do siebie podobne, różniły się jedynie rodzajem sierści. Kolejnym krokiem była reprodukcja psów według wytycznych dla danej odmiany. Malinois był pierwszą wyodrębnioną odmianą owczarka belgijskiego i jako pierwszy cieszył się belgijski malinois nie jest zwykłym psem, to wierny i oddany towarzysz, który będzie bronił swojego domu oraz rodziny. Wymaga doświadczonego właściciela. Jak u innych psów stróżujących, nie zaleca się zachęcania psa do obrony za młodu, może próbować bronić właściciela w nieodpowiednich sytuacjach. Instynkt obronny pojawia się wiele innych ras, owczarki belgijskie cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów owczarki potrzebują co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie oraz odpowiedniej stymulacji umysłowej. Szybko się uczą, doskonale radzą sobie w psich dyscyplinach sportowych takich jak agility, obedience i innych. Są aktywne i nie nadają się do domów, w których będą zostawiane na cały psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i krótką sierść z wełnianym podszerstkiem. Włos na ogonie i wokół szyi jest grubszy, w tylnej części tułowia dłuższy z puszystym ogonem. Nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, wystarczy raz w tygodniu wyszczotkować Rasy Psów dla DzieciMimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję. . 176 290 130 251 375 698 729 786

duży pies obronny o masywnej budowie